Πέρασα το διήμερο της 14^ης και 15^ης Ιουλίου στο Lake District, την περιοχή των λιμνών στη βόρεια Αγγλία, καλύπτοντας την αγωνιστική δράση του Lake District Sky Trails για το Advendure, ως φιλοξενούμενη του Τεχνικού Διευθυντή και Διοργανωτή, Charles Sproson. Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στο Lake District, και όπως το συνηθίζω, είχα αποφύγει να κάνω πολλή έρευνα σχετικά με την περιοχή - περιμένοντας να ζήσω από κοντά τις ευχάριστες ή δυσάρεστες εκπλήξεις που θα μου επιφύλασσε. 

Σύμφωνα με το σχέδιο, το Σάββατο θα ακολουθούσα τον Τσάρλι καθώς θα επέβλεπε το Lakes Sky Ultra, τον υπερμαραθώνιο των 50 χιλιομέτρων με τα αυστηρότατα κριτήρια, που απαιτεί εμπειρία σε υπερμαραθωνίους αλλά και γνώσεις ορειβασίας και αναρρίχησης από τους συμμετέχοντες. Στη συνέχεια, την Κυριακή θα έτρεχα τα 40 χιλιόμετρα του Scafell Sky Race, ανεβαίνοντας στην κορυφή του ψηλότερου βουνού της Αγγλίας και ανακαλύπτοντας από πρώτο χέρι πώς είναι να αγωνίζεσαι στα Lakes.

Έφτασα στο Ambleside όπου βρίσκεται η γραμματεία των αγώνων, την Παρασκευή, μια υπέροχη, ζεστή, ηλιόλουστη ημέρα, και πήρα το κλειδί για το δωμάτιό μου στις φοιτητικές εστίες του University of Cumbria (η εκκίνηση, ο τερματισμός και η γραμματεία βρίσκονται μέσα στην πανεπιστημιούπολη). Έκανα μια βόλτα μέχρι τις όχθες της Λίμνης Windermere, και πραγματικά γοητεύτηκα από αυτή την πρώτη μου ματιά στη ζωή στα Lakes: πάπιες, κρουαζιέρες στη λίμνη, παγωτό μηχανής και τα παραδοσιακά αγγλικά scones! 

Ο Τσάρλι με ενημέρωσε ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα θα βρισκόταν στην περιοχή του τερματισμού, αλλά ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω τον αγώνα μαζί με τον Damian Hall, ο οποίος θα τον κάλυπτε δημοσιογραφικά και για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και μπορούσε να με πάρει μαζί του με το αυτοκίνητο. Συμφώνησα αμέσως, καθώς δεν ήθελα να χάσω καθόλου από τη δράση.... Ίσως όμως να έπρεπε να έχω σκεφτεί λίγο πώς ακριβώς θα μπορούσα να ακολουθήσω τον Damian (ο οποίος μεταξύ άλλων, έχει βγει 12^ος στο UTMB) εκτός αυτοκινήτου! 

Ο Άπιαστος Πρώτος

Το Σάββατο το πρωί, βρεθήκαμε στη γραμμή της εκκίνησης στις 6.30, περιμένοντας να δούμε τους δρομείς να ξεκινούν στις 7.00 και μετά να φύγουμε με το αυτοκίνητο για δύο-τρία διαφορετικά σημεία του αγώνα, να δούμε τους πρώτους και να επιστρέψουμε αργότερα για τους τερματισμούς. Φτάσαμε στο σπίτι του Τσάρλι, σε μια πανέμορφη μικρή κοιλάδα, αφήσαμε το αυτοκίνητο, και πήραμε ένα μονοπάτι που θα μας οδηγούσε σε μια περιοχή κοντά σε δύο διαφορετικά σημεία της Ultra διαδρομής, όπου ελπίζαμε να δούμε κάποιους από τους πιο γρήγορους δρομείς του αγώνα. Ο Damian ξεκίνησε να τρέχει χαλαρά, αποκαλύπτοντάς μου παράλληλα τη σημαντική λεπτομέρεια ότι προπονείτο για να ξανατρέξει στο UTMB (και άρα ότι ήταν εξαιρετικά πιθανό να πεθάνω εάν προσπαθούσα να ακολουθήσω στον ρυθμό του)! Ήταν πολύ ευγενικός ωστόσο, έφευγε μπροστά και κάθε τόσο τον έβλεπα να γυρίζει και να τσεκάρει αν φαινόμουν ακόμη στο βάθος. Στο μεταξύ, εγώ συνέχιζα την ανάβασή μου, ασθμαίνοντας αλλά μαγεμένη από την ομορφιά που με περιέβαλλε, τους καταπράσινους λόφους που εναλλάσσονταν με απόκρημνους βράχους, τα γάργαρα ποταμάκια, τα πρόβατα - ένα τόσο αγγλικό περιβάλλον σε συνδυασμό με έναν τόσο μη αγγλικό καταγάλανο ουρανό με χνουδωτά άσπρα συννεφάκια!

Μετά από ένα-δύο χιλιόμετρα φτάσαμε στη σηματοδότηση του αγώνα, και διαπιστώσαμε ότι η διαδρομή άφηνε πίσω της το πλατύ πεζοπορικό μονοπάτι, κόβοντας ανηφορικά μέσα από χωράφια. Ήταν φανταστικό να ανηφορίζεις σχεδόν κάθετα μέσα από το μαλακό χορτάρι και τις λάσπες - βέβαια δεν ξέρω πόσο ευχάριστο θα ήταν για τους δρομείς μετά από 15 χιλιόμετρα με αρκετό σκαρφάλωμα, αλλά εγώ το χάρηκα! Όταν τελείωσε η ανηφόρα, ο Damian έφυγε βιαστικά προς τα δεξιά, ελπίζοντας να προλάβει τον πρώτο καθώς θα κατέβαινε από την κόψη του Striding Edge (δεν τον πρόλαβε).

Εγώ ακολούθησα σε πιο αργό ρυθμό, φωτογραφίζοντας την δρακόλιμνη που ξεπρόβαλε στο βάθος της κοιλάδας, και φτάνοντας στην κόψη ακριβώς την ώρα που περνούσε η Sophie Grant, πρώτη γυναίκα του αγώνα και μια υπέροχη κυρία! 

Ο Damian είχε φύγει πάλι μπροστά, κόβοντας δρόμο από μια πραγματικά κάθετη πλαγιά προκειμένου να ξανασυναντήσει τη διαδρομή του αγώνα και να προλάβει τον πρώτο σε άλλο σημείο (τον πρόλαβε). Εγώ και πάλι συνέχισα με τον δικό μου ρυθμό, πιάνοντας κουβέντα με τους εθελοντές, ενθαρρύνοντας όσους δρομείς έβρισκα στο δρόμο μου, διαψεύδοντας όσους με πέρασαν για την πρώτη γυναίκα του αγώνα, και απολαμβάνοντας το απίστευτο τοπίο και το γεγονός ότι λόγω καιρού και μορφολογίας, η θέα ήταν πραγματικά απεριόριστη... Το σκηνικό ήταν εντυπωσιακό, μια φαινομενικά ατέλειωτη εναλλαγή από βουνά και λίμνες την οποία καθιστά ακόμη πιο μοναδικό το γεγονός ότι παρόλο που το Lake District δεν έχει αλπικό υψόμετρο (ακόμη και η ψηλότερη κορυφή είναι κάτω από τα 1000 μέτρα), δεν υπάρχει δάσος που να κρύβει τη θέα, μόνο απεριόριστο πράσινο χορτάρι που διακόπτεται από ορθοπλαγιές, σάρες, απόκρημνες κορυφές και κόψεις που κόβουν την ανάσα.

Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο για να πάμε στο επόμενο σημείο, συνάντησα τον Μιχάλη Βουράκη, τον μόνο Έλληνα του αγώνα, στην ανηφόρα. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και τον αποχαιρέτισα υποσχόμενη να τον δω και αργότερα.  Εντελώς κατά τύχη, παρόλο που δεν κατάφερα να δω τον άπιαστο πρώτο, Rob Sinclair, ούτε στον κεντρικό σταθμό στο Patterdale, ξανασυνάντησα εκεί τον Μιχάλη, και μπόρεσα να του δώσω μια μεγάλη αγκαλιά και μια σακούλα με βραστές πατάτες για καύσιμο στο δεύτερο - και πιο γρήγορο - μισό του αγώνα του!

Από τον κεντρικό σταθμό, ο Damian κι εγώ ξαναμπήκαμε για λίγο ανάποδα στη διαδρομή του αγώνα. Φυσικά τον έχασα στην ανηφόρα, αλλά συνέχισα μόνη μου, φωτογραφίζοντας διάφορους δρομείς και απολαμβάνοντας το κατάφυτο περιβάλλον και τη θέα. Πάντα μου δίνει μεγάλη χαρά να ενθαρρύνω άλλους δρομείς, και οι συγκεκριμένοι πρέπει να πεινούσαν αρκετά φτάνοντας στον μόνο σταθμό με φαγητό, οπότε η φράση-κλειδί σε αυτό το σημείο ήταν "φαγητό στο τέλος της κατηφόρας"!

Η τελευταία μας στάση πριν επιστρέψουμε στον τερματισμό ήταν το Kirkstone Pass, ακριβώς πριν την τελευταία μεγάλη ανάβαση του αγώνα. Και βέβαια....ο Rob είχε ήδη περάσει! Μου προκάλεσε αρκετό δέος η απότομη ανάβαση προς την κορυφή Red Screes Summit και αποφάσισα να κινηθώ πάλι αντίθετα με τη φορά του αγώνα, όπου είχα την τύχη να συναντήσω τον Ian Corless επί το έργο με τη φωτογραφική του μηχανή, και την πρώτη κυρία Sophie Grant να κατηφορίζει με ένα τεράστιο χαμόγελο!

Η δική μου μέρα στο Lakes Sky Ultra: 25 χιλιόμετρα, περίπου 1000 μέτρα υψομετρικής διαφοράς, άπειρος θαυμασμός για τους σκληρούς άντρες και γυναίκες του αγώνα, αμέτρητες πανέμορφες εικόνες και αναμνήσεις από το καταπληκτικό σκηνικό...

Επιστρέφοντας πήγα νωρίς για ύπνο γιατί... είχα αγώνα την επαύριο!

Για την ιστορία:

Κατάταξη ανδρών:

1ος Rob Sinclair 07:40:27

2ος Tim Campion-Smith 08:01:07

3ος Andy Berry 08:22:52

Κατάταξη γυναικών:

1η Sophie Grant 10:14:41

2η Kate Simpson 12:37:38

3η Jenny Yate 12:51:35

Βρετανική Αποτυχία

Την Κυριακή το πρωί ξύπνησα στις 6, και είχα αρκετό χρόνο για να προετοιμάσω τον εξοπλισμό του αγώνα, να πιω καφέ με την ησυχία μου και να μπω στο λεωφορείο που έφευγε για την εκκίνηση στις 7.00. Ένιωθα κάπως κουρασμένη, αλλά πολύ ενθουσιασμένη με την προοπτική του να δω κι άλλα μέρη στο μαγευτικό Lake District, ειδικά τις μικρές λιμνούλες που ξεπρόβαλαν εδώ κι εκεί πίσω από τους λόφους, και έλαμπαν στον ήλιο προσκαλώντας με να κάνω μια γρήγορη βουτιά. 

Η διαδρομή με το λεωφορείο έως το Glaramara ήταν πολύ γραφική, με λίμνες, αγγλικά σπίτια και βουνά στο βάθος, που όλα έμοιαζαν γοητευτικά και λουσμένα στο πρωινό φως του ήλιου. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο όπου θα δινόταν η εκκίνηση στις οχτώ και μισή, οπότε είχα αρκετό χρόνο να βγάλω μια προαγωνιστική φωτογραφία με τους υπόλοιπους χαμογελαστούς Έλληνες που είχαν έρθει από τα Χανιά ειδικά για τον αγώνα, να μιλήσω με τον γιο μου στο τηλέφωνο, και να κάνω ένα μικρό ζέσταμα στο γκαζόν. Ξεκινήσαμε στις 9 ακριβώς, και από την αρχή ήμουν ανάμεσα στους τελευταίους του αγώνα. Αυτό δεν είναι κάτι ασυνήθιστο για μένα, πάντα ξεκινάω πολύ αργά και συνήθως κερδίζω κάποιες θέσεις στην πρώτη κατηφόρα, ανεβαίνοντας στην "ουρά" της μέσης, όπου και συνήθως μένω μέχρι τον τερματισμό. Έτσι έγινε κι εδώ, μόνο που η πρώτη κατηφόρα ήταν μετά από περίπου 6 χιλιόμετρα... Αλλά και πάλι, περνούσα καλά, είχα απολαύσει τα τεχνικά κομμάτια της πρώτης απότομης ανηφόρας, θαύμαζα το τοπίο φτάνοντας προς την πρώτη κορυφή - τους ομαλούς πράσινους λόφους μου χάνονταν στον ορίζοντα - και δεν ενοχλήθηκα καθόλου από την αραιή ομίχλη στο Windy Gap.

Κατέβηκα όλο ενθουσιασμό τη μεγάλη σάρα, κουτρουβαλώντας προς το βάθος της κοιλάδας και προσπερνώντας επιτέλους κάποιους δρομείς, ενώ παράλληλα σκεφτόμουν ότι θα ήταν ωραία ιστορία να προλάβω οριακά την "πόρτα" των 5.30 ωρών.

Η τεχνική τραβέρσα που οδηγεί στην άνοδο προς την κορυφή Scafell Pike ήταν δύσκολη, πολύ δύσκολη, αλλά συνάμα τόσο συναρπαστική, σε ένα απίστευτα στενό μονοπάτι με τη βουνοπλαγιά να κόβεται απότομα και να χάνεται προς την κοιλάδα από κάτω μας, και τα σύννεφα να ανοίγουν στιγμιαία και να αποκαλύπτουν τους μαιάνδρους ενός ποταμιού που κατέληγε σε μια λίμνη. 

Ο καιρός είχε αρχίσει να κλείνει λίγο σε αυτό το σημείο, αλλά ακόμη έβλεπα πού πήγαινα, η θερμοκρασία ήταν σχετικά υψηλή, το έδαφος ήταν στεγνό, και όλα ήταν καλά. 

Να πω εδώ κάτι για μένα, τα βουνά και τον καιρό: Συμμετέχω σε αγώνες για τα τοπία και τη σηματοδότηση, δηλαδή η επιβράβευσή μου είναι να βλέπω όμορφα μέρη, και είμαι ανίκανη να προσανατολιστώ από μόνη μου στο βουνό. Επίσης, φοβάμαι την ομίχλη. Κάποτε χάθηκα σε ομίχλη για αρκετές ώρες, και όταν την συναντώ αποπροσανατολίζομαι αμέσως, και νιώθω πολλή μοναξιά και μεγάλο φόβο.

Κάπως έτσι έφτασα στο Scafell και σε αυτή την ατελείωτη ανηφόρα, μετά από τρεις ώρες αγώνα. Ήμουν μόνη μου αρκετή ώρα, αλλά σε όλο το βουνό ανεβοκατέβαιναν πεζοπόροι και ορειβάτες, η σηματοδότηση ήταν άριστη, και δεν υπήρχε κανένας λόγος ανησυχίας. Όταν όμως ο καιρός έκλεισε εντελώς, το μόνο που έβλεπα ήταν γκρι - γκρίζα πέτρα και γκρίζα ομίχλη, από την οποία ξεπρόβαλαν μόνο οι ελπιδοφόρες κόκκινες σημαιούλες του αγώνα και φιγούρες από ζεστά ντυμένους ορειβάτες, που όλοι έμοιαζαν να πηγαίνουν πιο γρήγορα από μένα, με την "αγωνιστική" νέον φουστίτσα και το αμάνικο μπλουζάκι μου... Πλέον το ηθικό μου είχε σπάσει εντελώς - το μόνο που με απασχολούσε ήταν να φτάσω στην κορυφή, όπου με περίμεναν οι φίλοι μου, Γκάρι και Τζο.

Τελικά έφτασα στην πολυπόθητη κορυφή Scafell Pike, ξεσπώντας σε κλάματα μόλις τους είδα να περιμένουν τρέμοντας στον κρύο αέρα - ευτυχώς οι εθελοντές τους είχαν δώσε έναν υπνόσακο για να ζεσταθούν, καθώς η αναμονή τους ήταν αρκετά μεγαλύτερη από το αναμενόμενο! 

Δεν νομίζω ότι έχω νιώσει ποτέ άλλοτε τόση ανακούφιση βλέποντας κάποιον! Πλέον η μόνη μου σκέψη ήταν ότι ήθελα να κατέβω από το βουνό όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Είπα στους εθελοντές ότι θέλω να εγκαταλείψω, αλλά για να φτάσουμε στο αυτοκίνητο του Τζο, στον κεντρικό σταθμό του αγώνα στο Langdale Valley, έπρεπε να καλύψουμε άλλα 10 χιλιόμετρα περίπου, περνώντας και από τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του αγώνα, το Bowfell Summit, στα 902 μέτρα. Υπό κανονικές συνθήκες, αυτό θα ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι του αγώνα, με πολύ τεχνικό τερέν, με τεράστιους φυτευτούς βράχους που απαιτούσαν να πηδάς σαν το κατσίκι από τον έναν στον άλλο - ακριβώς ό,τι μου αρέσει! Ως είχε το πράγμα όμως, κάθε δέκα λεπτά έπρεπε να σταματήσω, να κλάψω λίγο, για να μπορέσω να συνεχίσω... Το πιο αξιομνημόνευτο κομμάτι ήταν η κατάβαση στο Great Slab μετά την κορυφή Bowfell, μια τεράστια, ενιαία πέτρινη πλάκα, της οποίας η αρχή και το τέλος χανόταν στην ομίχλη, ώστε να μοιάζει ατέρμονη - τρομαχτική και συναρπαστική αντάμα!

Όλη αυτή την ώρα, ο Γκάρι και ο Τζο ήταν δίπλα μου σαν πραγματικοί άγγελοι, με περίμεναν, με αγκάλιαζαν όταν απελπιζόμουν, έφευγαν μπροστά να βοηθήσουν άλλους ταλαιπωρημένους δρομείς, επέστρεφαν λέγοντας αστεία για να με κάνουν να γελάσω... Πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς. Εκ των υστέρων, πιστεύω ότι ο συνδυασμός της κούρασης από την προηγούμενη ημέρα, του φόβου μου για την ομίχλη, και των στενών χρονικών ορίων του αγώνα, ήταν αυτό που προκάλεσε την ψυχολογική μου κατάρρευση - μπορούσε να χειριστώ έναν ή δύο από αυτούς τους παράγοντες, αλλά όχι και τους τρεις μαζί...

Επιτέλους περάσαμε κάτω από το σύννεφο, και επιτέλους είδα το μαγευτικό σκηνικό που θα με είχε κρατήσει στον αγώνα. Μια υπέροχη κατάβαση από καλοχαραγμένα μονοπάτια θα με είχε φέρει στην κοιλάδα και στον κεντρικό σταθμό και την πόρτα των 5.30 ωρών. Φυσικά, μέχρι να φτάσω εγώ, ο σταθμός είχε κλείσει!

Σκέφτηκα στιγμιαία μήπως συνεχίσω αυτόνομα, μαζί με κάποιους άλλους δρομείς που είχα συναντήσει, μεταξύ των οποίων και ο απίστευτος Imran Ali, γνωστή φυσιογνωμία από το TAUR με τον οποίο γνωρίστηκα στη διάρκεια του SSR - αλλά πραγματικά δεν μπορούσα να βρω το κουράγιο και την ενέργεια. Μπήκα στο αυτοκίνητο του Τζο νιώθοντας απόλυτα και εντελώς αποτυχημένη - ένα αίσθημα που έμεινε μαζί μου για αρκετές μέρες μετά τον αγώνα. Ήταν το πρώτο μου DNF, και ο πόνος της αποτυχίας ενισχυόταν από το γεγονός ότι είχα ταξιδέψει στο εξωτερικό για αυτόν τον αγώνα, ως φιλοξενούμενη, ως δημοσιογράφος - πόσα επίπεδα αποτυχίας!!

Έχω συμβιβαστεί με αυτή πλέον, και έχω δώσει μία υπόσχεση στον εαυτό μου - θα επιστρέψω του χρόνου και θα τερματίσω με στυλ! Στα πλαίσια αυτά, έχω συμπεριλάβει την υψομετρική του αγώνα στο τατουάζ που έχω στο χέρι μου - αλλά μόνο μέχρι το Langdale Valley, το υπόλοιπο θα γίνει όταν το αξίζω!

Για την ιστορία:

Κατάταξη ανδρών:

1ος Jonathan Albon 04:26:50

2ος Tom Evans 04:39:57

3ος Sebastian Bachelor 04:59:50

Κατάταξη γυναικών:

1η Henriette Albon 05:59:27

2η Sally Fawcett 06:26:16

3η Catherine Slater 06:47:48

46 δρομείς δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τo Scafell Sky Race.

- Χίλια ευχαριστώ στον Charlie για τη φιλοξενία, στον Damian που με ανέχτηκε, και στον Γκάρι και τον Τζο που ήταν οι άγγελοι του αγώνα μου!

Σοφία Βλαβιανού

Photo copyright: Ian Corless, Σοφία Βλαβιανού