Και τα περίφημα “Χτένια” με τα  τεχνικά και εκτεθειμένα περάσματα της κορυφής του Αρτεμισίου, που φέτος λόγω καιρού έμειναν όνειρο για όλους εμάς που τρέχαμε για πρώτη φορά τον αγώνα και δεν τα ζήσαμε, δεν μείωσαν την δύναμη της εμπειρίας; Την μείωσαν λίγο σε σχέση με την μοναδικότητα που έχει αυτό το χαρακτηριστικό του αγώνα, αλλά “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, αφού το μονοπάτι μέσα στα έλατα που αντικατέστησε την κορυφή ήταν μαγικό και από τα ομορφότερα που έχουμε δει, ενώ η εναλλαγές της ομίχλης με τη θέα τριγύρω μέσα από τα ανοίγματα στα έλατα έκαναν την εμπειρία απόκοσμη. Είναι από τις σπάνιες φορές που το plan B δεν στερεί παρά ελάχιστα από τη συνολική εμπειρία του αγώνα. Να τονίσουμε ότι επίσης διαφοροποιούσε ελάχιστα και την χιλιομετρική απόσταση, αλλά και την υψομετρική διαφορά της διαδρομής την οποία τελικά μετρήσαμε στα 25,61K (+1.678 m).

Το "Κολοκοτρωνίτσι" από την παλιά σειρά “Το καφέ της Xαράς”, ή Καρυά όπως είναι το πραγματικό όνομα αυτού του όμορφου και γραφικού χωριού της Αργολίδας στα 700 μέτρα υψόμετρο, είναι η έδρα της διοργάνωσης. Η διαδρομή ξεκινούσε απευθείας με μια δυνατή ανηφόρα μέσα στα καλντερίμια του χωριού, μέχρι να μπει στο μονοπάτι που οδηγούσε προς το Αρτεμίσιο και τα είχε όλα, αλλά αν υπάρχει ένα στοιχείο που θα χαρακτήριζε μοναδικά τη φετινή διαδρομή θα ήταν .. η λάσπη! Οι βροχές είχαν κάνει μονοπάτια και χωματόδρομους μια πίστα λασπωμένη που ήθελε ιδιαίτερη προσοχή, αλλά πρόσφερε και το απαραίτητο χειμωνιάτικο βουνίσιο “παιχνίδι”. Ιδιαίτερα η δύσκολη και τεχνική κατάβαση στο 3^ο χιλιόμετρο, είχε φέτος πολύ extreme χαρακτήρα, αφού γλιστρούσε πολύ.

Η διαδρομή είχε μεγάλη ποικιλία. Πολλά τα τεχνικά κομμάτια με πέτρα και λάσπη, ενώ πανέμορφο ήταν το παλιό – φτιαγμένο με πέτρες – καλντερίμι πριν μπούμε στους χωματόδρομους για το χωριουδάκι Τουρνίκι. Χωματόδρομοι, άψογα καθαρισμένοι χωραφόδρομοι, μαλακά μονοπάτια μέσα στα έλατα και στο πανέμορφο πλατανόδασος λίγο πριν τον τερματισμό  στην Καρυά, αλλά και πετρώδη περάσματα που απαιτούσαν προσοχή, συνέθεταν ένα πάζλ καθαρόαιμου βουνίσιου αγώνα, από τον οποίο φέτος έλειπε δυστυχώς μόνο το μοναδικό χαρακτηριστικό που τον διακρίνει, το extreme πέρασμα της κορυφής. Αλλά προφανώς πέρα από κάθε επιθυμία, η ασφάλεια είναι το μέγιστο μέλημα μιας διοργάνωσης, αλλά και των αθλητών που συμμετέχουν και φέτος ο καιρός δεν επέτρεπε απερισκεψίες, άρα πολύ σωστή η απόφαση των διοργανωτών.

Εξαιρετική η δουλειά στα μονοπάτια και φυσικά η σήμανση, η οποία δεν άφηνε περιθώρια χασίματος, από τον μετρ του είδους και τεχνικό διευθυντή της διοργάνωσης Νίκο Κωστόπουλο. Την παρουσία του φυσικά την νιώσαμε και κάθε φορά που λέγαμε μέσα μας, “ωχ, τι είναι αυτό πάλι τώρα!”, στα δύσκολα κομμάτια.

Οι εθελοντές σε κάθε πόστο ήταν υπέροχοι και φυσικά πολύ σημαντική η δουλειά της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης Αργολίδας που μας περίμεναν στα καίρια και δύσκολα σημεία στην κορυφή και σε κάθε απαιτητικό σημείο της διαδρομής, έτοιμοι να παρέμβουν και να βοηθήσουν όπου χρειαστεί.

Κερασάκι στην τούρτα, η φασολάδα και η τραχανόσουπα στον τερματισμό, βάλσαμο μετά από έναν χειμωνιάτικο αγώνα, όπως και τα φρούτα, οι χυμοί, το ζεστό τσάι και όλα τα καλούδια που μας περίμεναν στον τερματισμό. Πολύ όμορφο και το μετάλλιο της διοργάνωσης.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, στον αγώνα των 26Κ νικητής ήταν ο Κοσμάς Πλακετάς με επίδοση 2.31.50, δεύτερος ο Σωτήρης Παπαποστόλου με χρόνο 2.45.36 και τρίτος ο Μάκης Φόρτης με χρόνο 2.46.22. Η Μαρία Ξανθή ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στις γυναίκες με επίδοση 3.06.24, δεύτερη ήταν η Φωτεινή Κολόκα με χρόνο 3.19.01 κα τρίτη η Νίκη Ζιώγα με χρόνο 3.3.27. Στον αγώνα των 26K ξεκίνησαν 119 αθλητές ενώ τα συνολικά αποτελέσματα μπορείτε να δείτε εδώ. Στον αγώνα των 12Κ (+900 m), ο οποίος έδωσε την ευκαιρία στους 141 αθλητές που συμμετείχαν να πάρουν μια γεύση από τα μονοπάτια και τη φύση της περιοχής, νικητής ήταν στους άντρες ο Νίκος Πονηρέας με χρόνο 01.03.18 και στις γυναίκες η Μαρία Λουφέκη με χρόνο 01.28.46. Τα συνολικά αποτελέσματα του αγώνα των 12Κ μπορείτε να τα δείτε εδώ.

Τρέχοντας το 7^ο Artemisio Mountain Running μια σκέψη μου πέρασε από το μυαλό μου πολλές φορές καθώς πλησιάζαμε προς την κορυφή και ο καιρός έκανε αλλαγές, χωρίς να είμαστε σίγουροι αν θα κάνουμε το κομμάτι στα “Χτένια” ή όχι, μιας και ήταν ανοιχτό σαν επιλογή μέχρι κάποια στιγμή όπως είχαμε ενημερωθεί από τη διοργάνωση.  Το τμήμα αυτό της διαδρομής είναι μοναδικό για τη χώρα μας, αφού δίνει τη δυνατότητα να έχουμε και στην Ελλάδα μια διαδρομή με – πραγματικά – τεχνικά και εκτεθειμένα περάσματα, όπως σε διάσημους extreme αγώνες του εξωτερικού. Ήδη δυο φορές έχει ακυρωθεί λόγω καιρού, ενώ οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα αυξημένες την περίοδο που πραγματοποιείται ο αγώνας, στην αρχή του χειμώνα. Μήπως έπρεπε η διοργάνωση να σκεφτεί μια άλλη εποχή για τον αγώνα; Άκουσα αρκετούς συναθλητές να λένε “κρίμα που δεν θα το ζήσουμε”. Βέβαια, πάντα τον τελευταίο λόγο και την γνώση τα έχουν οι διοργανωτές που αυτοί και μόνο αυτοί ξέρουν γιατί επέλεξαν αυτή την εποχή. Εμείς απλά το ζούμε, αφουγκραζόμαστε και προτείνουμε.

Κλείνοντας, να ευχαριστήσουμε όλους όσους συνέτειναν στο να ζήσουμε μια ξεχωριστή εμπειρία στο Αρτεμίσιο και να προτείνουμε ανεπιφύλακτα τον αγώνα σε αυτούς που αναζητούν κάτι διαφορετικό, σκληρό και συναρπαστικό σε σχέση με το ορεινό τρέξιμο.

Δημήτρης Τρουπής