25 Ιανουαρίου 2018, 18:00 το απόγευμα: Πέντε μέρες μετά την τελική «εφόρμηση» προς την κορυφή του Nanga Parbat οι Tomas Mackiewicz και Elisabeth Revol καταφέρνουν να πατήσουν στην κορυφή του Φονικού Βουνού. Στην 7η του προσπάθεια στο βουνό ένα όνειρο ετών του Mackiewicz εκπληρώνεται! Ο κανόνας όμως πάντα στο βουνό λέει κάτι άλλο: Η ανάβαση είναι προαιρετική, η κατάβαση όμως υποχρεωτική… «Δεν βλέπω τίποτα!» της λέει ο Tomas, ενώ δεν είχαν παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα στην κορφή! «’Ηταν μια ξαφνική κατάρρευση» αναφέρει στην συγκλονιστική μαρτυρία της η Γαλλίδα ορειβάτης που μαζί με τον Mackiewicz τα τελευταία χρόνια ήταν αχώριστοι σχοινοσύντροφοι.

Ξεκίνησαν την επίπονη κατάβαση σε αυτή την δύσκολη κατάσταση με τους ανέμους να λυσσομανάνε και την θερμοκρασία να βρίσκεται στους -30C και να πέφτει ολοταχώς αφού το σκοτάδι είχε ήδη σκεπάσει τα πάντα. Υποβασταζόμενος και τρικλίζοντας ο Mackiewicz, μέτρο – μέτρο, κατέβαιναν όσο πιο προσεκτικά μπορούσαν σε χαμηλότερο υψόμετρο. Σε μία κίνηση απελπισίας, ο Tomas «έβγαλε το κάλυμμα που είχε στο πρόσωπό του και κατευθείαν ξεκίνησε να παγώνει. Η μύτη του άσπρισε σε λίγα λεπτά, τα πόδια και τα χέρια του το ίδιο» συνεχίζει η Revol. Σταμάτησαν στην βάση της κορυφής για να βρουν καταφύγιο από τον δολοφονικό αέρα. O Mackiewicz δεν είχε άλλες δυνάμεις για να συνεχίσει. Την αυγή της 26ης Γενάρη η κατάσταση είχε ήδη γίνει δραματική. «Αίμα έβγαινε συνεχώς από το στόμα του. Είχε ξεκινήσει να πρήζεται ολόκληρος, κάτι που σημαίνει ότι βρισκόταν στην τελική φάση της νόσου του υψομέτρου. Οι ελπίδες μου να τον σώσω ήταν ελάχιστες. Ήμουν απελπισμένη», συγκλονίζει με την μαρτυρία της η Revol…

Η Γαλλίδα ορειβάτης κατόρθωσε να κατεβάσει τον Mackiewicz μέχρι τα 7.280μ. Εκεί δεν πήγαινε άλλο. Επικοινωνεί με την βάση για την κατάστασή τους και αμέσως τέθηκε συναγερμός. «Μία επιλογή ήταν να κατέβω μέχρι τα 6.000μ για να ανακάμψω όπως με συμβούλεψαν από τον ασύρματο, να τον αφήσω σε όσο το δυνατόν πιο ασφαλές μέρος μπορούσα και θα ανέβαιναν παράλληλα για αυτόν. Έτσι λοιπόν τον ασφαλίζω όσο το δυνατόν καλύτερα και του λέω: Tomek, άκου! Τα ελικόπτερα έρχονται, εγώ πρέπει να κατέβω, θα έρθουν αργότερα και για σένα», ανέφερε η ίδια στην Le Monde. Αφού έστειλε τις ακριβείς συντεταγμένες του σημείου που βρισκόταν ο Mackiewicz, ξεκίνησε την κατάβασή της χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της, ούτε αντίσκηνο, ούτε υπνόσακο μιας και όμως είχε ακούσει από τον ασύρματο το ελικόπτερο θα ερχόταν σύντομα. Κάτι όμως που δεν έγινε …

Κάτω από το βουνό όταν μαθεύτηκαν τα γεγονότα ξεκίνησε να εκτυλίσσεται το άλλο σκέλος της ιστορίας. Μόλις έγινε γνωστή η κατάσταση των δύο ορειβατών ο στόχος ήταν ένας. Να σωθεί η ζωή τους!

Σε ένα άλλο φονικό βουνό του Πακιστάν, Πολωνοί ορειβάτες κυνηγούσαν το δικό τους όνειρο, την πρώτη χειμερινή ανάβαση στο Κ2. Μία Εθνική αποστολή της Πολωνίας με μεγάλη σημασία τόσο για τους ίδιους όσο και για την χώρα. Μπροστά στην ανθρώπινη ζωή όμως, η φιλοδοξία ή η ματαιοδοξία μετατρέπονται σε αυταπάρνηση και αλληλεγγύη. Δεν δίστασαν λεπτό. Έπρεπε να σώσουν τη ζωή των δύο συντρόφων τους που κινδύνευαν στο Nanga Parbat. Αποφασίστηκε τέσσερις από αυτούς, οι Denis Urubko, Adam Bielicki, Piotr Tomala και Jaroslaw Botor να μεταβούν άμεσα στο Nanga Parbat για να σώσουν τους δύο ορειβάτες. Θα χρειαζόντουσαν όμως ελικόπτερο …

Η οικογένεια των δύο ορειβατών ξεκινάει μια εκστρατεία εύρεσης χρημάτων έτσι ώστε να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα πτήσης του αφού ο Mackiewicz δεν είχε ασφάλεια και για να πετάξει το ελικόπτερο χρειαζόταν πρώτα να έχει κατατεθεί το απαιτούμενο ποσό των $100.000. Μέσα σε λίγες ώρες η παγκόσμια ορειβατική κοινότητα στάθηκε στο πλευρό των δύο ορειβατών με τον δικό της τρόπο. Συγκεντρώνεται το απαραίτητο ποσό αλλά το ελικόπτερο θα χρειαζόταν άλλη μια μέρα για να πετάξει αφού η μέρα έφτανε στο τέλος της…

Στις 27 Ιανουαρίου, στις 13:30 το μεσημέρι επιβιβάζεται στην κατασκήνωση βάσης του Κ2 σε δύο ελικόπτερα η ομάδα διάσωσης που θα αποτελείτο από τους 4 έμπειρους ορειβάτες. Μαζί επιστρατεύτηκε και όσο το δυνατόν καλύτερος εξοπλισμός που θα τους βοηθούσε να σώσουν τους δύο ορειβάτες. Εξοπλισμός κατασκήνωση, 8 φιάλες οξυγόνου, ιατρικός εξοπλισμός, φαγητό και γκάζι για 4 μέρες και έξι ανθρώπους μαζί με τον απαραίτητο βέβαια ορειβατικό εξοπλισμό.

Στις 17:00 το ελικόπτερο φτάνει στο Nanga Parbat αλλά οι δυνατοί άνεμοι δεν επιτρέπουν την ασφαλή προσγείωση στα 4.900μ όπου βρίσκεται και η κατασκήνωση βάσης. Έτσι λοιπόν αναγκαστικά ένας ένας οι ορειβάτες μαζί με τον εξοπλισμό τους κατεβαίνουν από το ελικόπτερο με σχοινί. Η επιχείρηση αυτή διήρκεσε περίπου 20 λεπτά.

Στις 17:30 δύο από τους πιο εγκλιματισμένους ορειβάτες της αποστολής, οι Denis Urubko και Adam Bielecki, ξεκινούν την ανάβασή τους μέσως της πλαγιάς Kinshofer έχοντας μαζί τους μια φιάλη οξυγόνου, κιτ πρώτων βοηθειών, ένα αντίσκηνο, σχοινί, γκαζάκι και ορειβατικό εξοπλισμό. Στο μεταξύ οι Piotr Tomala και Jarek Botor στήνουν κατασκήνωση στο Camp I (5.400μ) περιμένοντας τους εξαντλημένους ορειβάτες. Οι ομάδες επικοινωνούν μεταξύ τους αλλά και με την κατασκήνωση βάσης του Κ2 μέσω ασυρμάτων.

Στο μεταξύ η Revol συνέχιζε αργά και σταθερά την κατάβασή της. Αποφάσισε να σταματήσει και να περιμένει στα 6.800μ. «Άκουσα από μακριά ένα ελικόπτερο. Ήταν όμως πολύ μακριά, ο άνεμος λυσσομανούσε και φοβόμουν έτσι κι αλλιώς ότι είχα παραισθήσεις.» Η ίδια δεν γνώριζε τι γινόταν παρακάτω και το αν κάποιος ανέβαινε για να τους σώσει. Είχε καταλάβει έτσι κι αλλιώς ότι 3η νύχτα σε τόσο μεγάλο υψόμετρο θα ήταν μοιραία. Δεν υπήρχε επιλογή. Περιέγραψε την κατάβασή της σαν «προσεκτική, με αυτοσυγκέντρωση», παρότι είχε τελείως μουσκέψει και παγώσει.

Στις 3:00 τα ξημερώματα της 28ης Γενάρη γίνεται το θαύμα. Βλέπει χαμηλότερα φακούς να ανεβαίνουν. Αμέσως ξεκίνησε να ουρλιάζει για να την ακούσουν και να καταλάβουν που βρίσκεται. «Ήταν ένα απίστευτο συναίσθημα!»

Οι ελπίδες αναπτερώνονται. Το Camp I λαμβάνει την πληροφορία ότι η Revol κατεβαίνει προς το Camp II πάνω ακριβώς από το τέλος της Kinshofer. Στις 3:00 τα ξημερώματα μετά από σκαρφάλωμα 1.100 μέτρων υψομετρικής σε απάνθρωπες συνθήκες, η ομάδα διάσωσης των δύο καταφέρνει να μιλήσει με την Revol η οποία στο μεταξύ είχε βρει τις δυνάμεις να συνεχίσει την κατάβασή της. Ανακούφιση! Μετά από λίγη ώρα καταφέρνουν να την προσεγγίσουν λίγο πάνω από το Camp II (6.100μ). Αμέσως έστησαν ένα πρόχειρο bivouac, της προσέφεραν ιατρική βοήθεια και της έδωσαν ζεστά υγρά.

Tomas Mackiewicz και Elisabeth Revol στην Kinshofer το 2013 ...

Η Elisabeth Revol είχε κρυοπαγήματα στα δύο χέρια και στο αριστερό πόδι. Περιέγραψε την κατάσταση του σχοινοσυντρόφου της ο οποίος βρισκόταν ανήμπορος 1.100 μέτρα ψηλότερα, πάνω από τα 7.000 μέτρα για 3 βραδιές.

Είναι μερικές φορές που οι αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή μας είναι δύσκολες, αλλά απαραίτητες. Είναι στιγμές σαν κι αυτή που έζησαν οι ορειβάτες εκεί πάνω που δύσκολα μπορούμε να αντιληφθούμε αν δεν βρεθούμε στη θέση τους. Όποιος σώσει μια ζωή, σώζει τον κόσμο ολόκληρο ...Ο φίλος τους ήταν μόνος και ανήμπορος. Έπρεπε να αποφασίσουν το αδιανόητο. Να ρισκάρουν τη ζωή τη δική τους αλλά και του ανθρώπου ο οποίος έκανε τα αδύνατα δυνατά για να σώσει την ζωή του φίλου της, την δική της και να αναζητήσει βοήθεια; Ή να σώσουν τουλάχιστον μια ζωή;

«Κρυοπαγήματα στα χέρια, στα πόδια, στο πρόσωπο, τυφλωμένος, με παραισθήσεις, ανίκανος να κινηθεί μόνος του» ήταν η απάντησή της στις ερωτήσεις του Adam Bielecki. Μετά από αυτή την πληροφορία και με τον καιρό να μην βελτιώνεται, η ομάδα διάσωσης αποφασίζει να μην προσπαθήσει να προσεγγίσει τον Tomasz Mackiewicz και να επικεντρωθεί στο να σώσει την ζωή της Revol.

«Η προσπάθεια να σώσουμε τον Tomasz δυστυχώς είναι αδύνατη. Ο καιρός και το υψόμετρο θα έθεταν σε εξαιρετικό κίνδυνο την ζωή των ανθρώπων εκεί πάνω. Είναι μια τρομερή και επώδυνη απόφαση. Η θλίψη μας είναι ανείπωτη. Οι σκέψεις μας όλες τώρα είναι στην οικογένειά του. Κλαίμε …» ήταν η ανακοίνωση της ομάδας διάσωσης από την βάση.

Μετά από 4 ώρες ξεκούραση στο πρόχειρο bivouac που είχε στηθεί η δουλειά δεν είχε τελειώσει, το αντίθετο. Τώρα ξεκινούσε. Οι συνθήκες απάνθρωπες: θυελλώδεις άνεμοι, θερμοκρασία -35C. H ομάδα ξεκίνησε να κατεβάζει την Revol μέσω από την Kinshofer αργά και προσεκτικά. Μετά από την επικίνδυνη κατάβαση, από την βάση της πλαγιάς, η Revol μπορούσε να κινηθεί και να συνεχίσει μέχρι το Camp I μόνη της.

Στο μεταξύ, η ομάδα υποστήριξης στο Camp I έδινε συνεχώς αναφορές από την κατάβαση των τριών, προσπαθώντας να συντονίσει την έλευση των ελικοπτέρων που θα μετέφεραν την Revol σε ασφαλές μέρος. Στις 13:00 τα ελικόπτερα πήραν τους Piotr Tomala και Jarek Botor και τους μετέφεραν στην βάση ενώ στις 13:30 ολοκληρώθηκε η εκκένωση των τριών από το Camp I. Μια τιτάνια προσπάθεια διάσωσης 28 ωρών είχε μόλις ολοκληρωθεί …

Η Elisabeth Revol βρίσκεται ήδη στην Γαλλία όπου νοσηλεύεται σε νοσοκομείο και αναρρώνει έχοντας άσχημα κρυοπαγήματα στα δύο της χέρια και στο αριστερό της πόδι. Προσπαθεί μέρα με την μέρα να συνέλθει όλο και περισσότερο. «Να δω τα παιδιά του Tomek» ήταν η απάντησή της όταν την ρώτησαν τι είναι αυτό που θα κάνει μόλις πάρει εξιτήριο. «Αν θα επιστρέψω στα βουνά? Είναι κάτι που το χρειάζομαι, είναι τόσο όμορφα, είναι κάτι που το χρειάζομαι…»

Η προσπάθεια των 4 Πολωνών που μπροστά στη ανθρώπινη ζωή δεν δίστασαν να σταματήσουν την προσπάθειά τους στο Κ2 και να βάλουν την δική τους ζωή σε κίνδυνο για να κάνουν ότι μπορούσαν αναγνωρίστηκε ως ένα ηρωικό κατόρθωμα από σύσσωμη την παγκόσμια ορειβατική κοινότητα και κοινή γνώμη. Αδιανόητο για κάποιους, αυτονόητο όμως για κάποιους άλλους, είναι αυτό που ξεχωρίζει τους ήρωες ανάμεσά μας…

Ο Tomas Mackiewicz έχει μείνει στο βουνό που τόσο αγαπούσε. Ένα βουνό που τον είχε στοιχειώσει αφού επέστρεφε ξανά και ξανά εκεί για να καταφέρει να το σκαρφαλώσει. Οι προηγούμενες έξι φορές δεν ήταν πετυχημένες αφού δεν είχε καταφέρει να πατήσει στην κορυφή. Την έβδομη φορά τα κατάφερε, έμεινε όμως για πάντα εκεί… Τι είναι τελικά επιτυχία;

Κάποιοι θα αναρωτηθούν, «Άξιζε τον κόπο να χαθεί μια ζωή για μια τόσο εγωκεντρική δραστηριότητα»? Άλλοι θα δουν σε αυτό κάτι το ηρωικό, κάτι το μαγικό, κάτι που ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια και δείχνει τις δυνατότητες της ανθρώπινης φυλής. Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η αλήθεια που βιώνουν οι άνθρωποι σε τόσο οριακές καταστάσεις, μια αλήθεια που λίγοι μπορούν να καταλάβουν. Το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός, μόνος και αβοήθητος στα 7.280 μέτρα, έκλεισε για τελευταία φορά τα μάτια σκεπτόμενος ένα και μόνο ένα πράγμα: την οικογένειά του…

R.I.P. Tomas Mackiewicz