Σάββατο, ώρα 2 το μεσημέρι. Σα να είχε χρόνια ολόκληρα να χιονίσει, ο δρόμος  σκεπασμένος με φρέσκο χιόνι και οι βουνοπλαγιές του Pentland κάτασπρες. Σκηνικό άγριο αλλά μαγευτικό, όπως αρμόζει σε ένα Κέλτικο, με αίμα κερδισμένο τοπίο. Το μυαλό όμως ήταν μόνο στον αγώνα.

Δύο καλά τοποθετημένες σκηνές, μία μεγάλη για την παραλαβή των αριθμών και μία λίγο πιο δίπλα, μικρότερη, φιλοξένησε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Είχα καιρό να δω τόσο χαρούμενο κόσμο μαζεμένο, παρά το τσουχτερό κρύο των 6 βαθμών υπό το 0. Ένας ντόπιος, παραδοσιακός τύπος, γύρω στα 50, ντυμένος με την μάλλινη καρό Κιλτ και με τη βοήθεια μιας μεγάλης Γκάιντας, μάζεψε 488 Σκωτσέζους και εμάς, τους 2 Έλληνες στην γραμμή της εκκίνησης. 3..2..1!

Ξεκινάει ο παγωμένος αγώνας των 10km και της συνολικής θετικής ανάβασης δύο κορυφών, περίπου χιλίων μέτρων! Δεν έβλεπα κόκκινες κορδέλες στο μονοπάτι. Αυτή τη φορά το ήξερα, οι ορεινοί αγώνες της Σκωτίας δεν είναι σηματοδομημένοι. Χωρίς πυξίδα, χάρτη και κατάλληλο εξοπλισμό, δίχως πολλές απαιτήσεις και με αρκετό σεβασμό στο βουνό, δεν υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου και υπομονετικά, με μετρημένες προσπεράσεις, και μόνο στόχο την απόλαυση και τον τερματισμό, ξεκινήσαμε την ανάβαση.

Προσπαθούσα να πατήσω είτε δεξιά είτε αριστερά του μονοπατιού. Έψαχνα φρέσκο χιόνι για να μη γλιστρήσω καθώς η ακατάλληλη θερμοκρασία πάγωνε στιγμιαία το πατημένο χιόνι από τους προπορευόμενους. Πρώτη κορυφή! Χιονοθύελλα. Ήθελα να κατέβω αμέσως, μια-δυο φωτογραφίες και ξεκινά η κατάβαση. Δύσκολη ναι, πολύ δύσκολη, όπως άλλωστε κάθε κατηφόρα σε παγωμένο μονοπάτι.

Φρένα; Όχι φρένα δεν υπήρχαν, το μονοπάτι αποφάσιζε πότε θα σε σταματήσει. Έρχεται επιτέλους η ευθεία, χαρούμενος κοιτάω το ρολόι μου, νομίζοντας πως είχα νικήσει τη μάχη με τις γλιστερές κατηφόρες και τη χιονοθύελλα. Τάχα είχα ανέβει μόνο 550 μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Αποκλείεται. Κάπου εδώ τερματίζουμε, λέω από μέσα μου. Κι όμως. Έπρεπε να δώσω κουράγιο στα πόδια μου για άλλα περίπου 350 μέτρα θετικής υψομετρικής ανάβασης.

Λίγο το πείσμα και πιο πολύ τα ενθαρρυντικά χειροκροτήματα των διάσπαρτων ορειβατών στα πιο εξουθενωτικά σημεία των βουνοκορφών, ούτε που κατάλαβα πότε πέρασα τη τελική γραμμή του τερματισμού, που ίσα που ξεχώριζε από τον μαζεμένο κόσμο που μας συνέχαιρε  έναν-έναν προσφέροντας λίγο ζεστό τσάι και μερικά μπισκότα.

Κούραση; Κουράζονται στα όνειρα;