Στo βιβλίο η «Χαρά της Ανακάλυψης» ο Richard Feynman έγραφε για το αγνό συναίσθημα που τον οδηγούσε για χρόνια να ερευνά τον μαγικό κόσμο της Φυσικής. Δεν ήταν οι δημοσιεύσεις, η δόξα και τα βραβεία Νόμπελ. Ήταν αυτό το κάτι που αισθανόταν όταν ανακάλυπτε κάθε τι καινούριο. Η αγνή χαρά ενός μικρού παιδιού που ξεκινά να περπατά και να ανακαλύπτει τον κόσμο. Ένα αρχέγονο συναίσθημα. Μερικά χρόνια πριν διαβάζοντας για τον μαγικό κόσμο του βρετανικού fell running, έπεσα πάνω σε ένα όνομα το οποίο αμέσως ενεργοποίησε μέσα μου ένα παρόμοιο συναίσθημα. “Yiannis Tridimas”. Συνεχίζοντας το ψάξιμο διαπίστωσα ότι το όνομα αυτό δεν ήταν απλά μια αναφορά σε κάποιες ιστοσελίδες. Ένας Έλληνας ο οποίος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας της βρετανικής fell running σκηνής. Ένας συμπατριώτης μας ο οποίος όχι μόνο έχει τρέξει σε αγώνες fell running πριν εμείς εδώ σκεφτούμε κάτι τέτοιο αλλά έχει διοργανώσει και τους δικούς του. Ο μοναδικός Έλληνας επίτιμο μέλος του Bob Graham* Round club το οποίο έχει ολοκληρώσει ουκ ολίγες φορές. «Top UK Veteran Endurance Runner» κατά τον θρυλικό εξερευνητή Sir Ranulph Fiennes με τον οποίο άλλωστε έχουν τρέξει και μαζί. Ένας Έλληνας γέννημα - θρέμμα της Άνδρου ο οποίος έχει συμβάλλει στην ανάδειξη του υπέροχου δικτύου μονοπατιών του νησιού, το όνομα του οποίου φιγουράρει δίπλα σε θρύλους του παραδοσιακού βρετανικού αθλήματος τιμώμενος εκτός των άλλων για την προσφορά του από την Fell Running Association. Αυτή τη χαρά της ανακάλυψης έπρεπε να μοιραστούμε μαζί σας για να μάθουμε περισσότερα τόσο για τον ίδιο τον κο Γιάννη Τριδήμα, όσο και για ένα άθλημα το οποίο έχει ξεκινήσει στην Βρετανία πριν από εκατοντάδες χρόνια …

Τον Οκτώβριο του 2015, μόλις τρεις μήνες από τον ανοιχτό λογαριασμό που είχαμε αφήσει με εκείνο το διασκεδαστικό Σκωτσέζικο παιχνίδι. Ποιο άλλο βέβαια από το Fell running; Ναι, είναι διασκεδαστικό, γιατί βρέχει, πάντα βρέχει, βλέπεις τον συναθλητή σου μέσα στις λάσπες, κι αυτός σε βλέπει μέσα στις λάσπες, κάνεις τσουλήθρα στις κατηφόρες, πολλές φορές χάνεις το μονοπάτι από την ομίχλη αλλά, παρόλες τις αναποδιές, καταφέρνεις και κατακτάς πολλές κορυφές και αργά ή γρήγορα τερματίζεις. Αυτή τη φορά το ραντεβού μας με το Pentland Hills, το χαμηλό βουνό νότια του Εδιμβούργου, ήταν λίγο διαφορετικό.

Πέρασαν δύο μήνες από τον τελευταίο αγώνα βουνού λόγω υποχρεώσεων στη μακρινή Σκωτία. Ικανό χρονικό διάστημα, για να με βάλει σε αγωνιστικές σκέψεις, τέτοιες που άρχισα σιγά σιγά να τρώγομαι με τα ρούχα μου και να ψάχνω δειλά δειλά στο διαδίκτυο, το ‘Advendure’ της Σκωτίας. Ένας ημιμαραθώνιος στο κέντρο της Γλασκώβης δεν ήταν αρκετός για να καλύψει το κενό του βουνού, που ολοένα και μεγάλωνε. Οι αναρτήσεις αγώνων από φίλους στο facebook ήταν καταιγιστικές. Δε ζήλευα. Νοσταλγούσα.

Tον Σεπτέμβριο του 1992 στην Ουαλία o Shane Ohly πραγματοποίησε για πρώτη φορά έναν multistage αγώνα που έγινε θρύλος στην κοινότητα του fell running αλλά και του ultra-trail. Το περίφημο Dragon' Back race. Τέσσερεις ήταν οι βασικοί λόγοι. Ο πρώτος ήταν ότι είχε πολύ μεγάλο βαθμό δυσκολίας, με αρκετούς ειδήμονες της εποχής να τονίζουν ότι ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας στον κόσμο!  Τότε σίγουρα ήταν, σήμερα βέβαια υπάρχουν πολλοί αγώνες που διεκδικούν αυτόν τον τίτλο.  Ο multistage αγώνας ξεκίναγε στο Conwy Castle στην βόρεια Ουαλία και με νότια κατεύθυνση διέσχιζε σε 5 μέρες 200 μίλια και 15.000μ υψομετρικής διαφοράς τερματίζοντας στο Carreg Cennen Castle. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο αγώνας αυτός δεν ήταν για λιπόψυχους.

Στην Βρετανία το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε διεξήχθησαν δύο από τους σημαντικότερους αγώνες που διεξάγονται στο νησί. Ο ένας ήταν ο Fellsman, αγώνας 100 περίπου χιλιομέτρων (60 μιλίων) και +3700μ θετικής υψομετρικής διαφοράς και ο άλλος ήταν ο 3 Peaks, ιστορικός και κλασικός αγώνας του νησιού που φέτος διεξήχθη για 58η φορά! Θεωρείται ένας "to do" αγώνας για τους Βρετανούς. Ο Andy Peace κρατάει το ρεκόρ της διαδρομής των 38χλμ με +1700 υψομετρικής διαφοράς με 2:46:03 από το 1996. Μάλιστα φέτος, σε κάποιο σημείο οι διαδρομές των δύο αγώνων τέμνονταν αφού διεξάγονταν στην ίδια περιοχή!